Marathonners HCA in de weer voor Skate4Air

De HCA-mannen in de geelzwarte pakken van Skate4Air zijn niet alleen fanatieke marathonners; ze maakten ook interessante en uitgebreide verslagen van drie baanmarathons en de Nico Watermantrofee waaraan ze deelnamen. Lees de bijdragen van Kees Hooft, Rutger Beekhuis, Philip van Aerssen en Rogier Wouters.

Mijn eerste C2 marathon – Kees Hooft

Woensdagavond 24 oktober, de eerste C2 marathon van het seizoen en mijn eerste C2 marathon. Na een jaar C3 marathons ben ik toe aan meer uitdaging. Zondag en maandag heb ik voldoende rust genomen – ik heb alleen maar in bed te liggen. Jammer genoeg met griep. Het voelt alsof alle in de zomer opgebouwde kracht en fitheid als sneeuw voor de zon is verdwenen. Dinsdag schiet de vermoeidheid en verzuring mij al in de benen met het trap lopen naar de 2de verdieping van kantoor. Mijn wekelijks trainingsuur is op de woensdagavond tijdens het uurtje voor de marathons. Dus ik probeer daarin een beetje de benen los te gooien, te kijken hoever ze nog mee willen doen en met name rustig aan te doen. Lastiger dan het schaatsen zelf vind ik wanneer en hoeveel energie je moet innemen voor een schaatstraining en aansluitende marathonwedstrijd ‘s avonds. Zeker nu dat ik wat energielozer ben dan normaal, neem ik af en toe een extra hapje brood met ontbijtkoek. Na de training volgt het ritueel van het nummer op je been tapen waarbij ik me altijd afvraag of het gaat het afknellen en of het blijft plakken. Er wordt wat gekletst met de andere marathon jongens die inmiddels zijn verschenen en zich klaar maken. Ik moet nog wel even vragen hoe zo een C2 marathon in zijn werk gaat. Het wordt mij uitgelegd. Je start met de C1 rijders maar die moeten achter de C2 rijders blijven hangen. C2ers rijden 35 rondjes en dan gaan de C1ers nog door voor 35 extra rondjes. In vergelijking met C3 is het dus een grote groep aan de start. Zo een 60 man wellicht. Na het eerste loze rondje – waarin men rustig van start hoort te gaan – gaat de wedstrijd van start. De eerste 5 rondjes vind ik het flink chaotisch gaan. Rijders rijden overal door elkaar heen en naast elkaar. Iedereen probeert zijn plekje te vinden en enige samenwerking is er niet. Ik heb het daar al snel mee gehad, dus besluit om voorin te gaan rijden. De volgende 10 rondjes rijd ik steeds achter degene aan die een versnelling inzet, en neem af en toe een rondje over. Op een gegeven moment als ik bij een versneller aansluit roep ik dat hij door moet gaan en dat ik daarna wel overneem. Ik neem inderdaad over, maar niemand rijd mee. Er komt geen samenwerking op gang. Ik besluit dus maar wat krachten te sparen en probeer weer midden in het peloton aan te sluiten met het idee om ergens bij 15 rondjes-te-gaan weer een volgende zet te maken. Ik probeer achter een grote jongen zoals S4Air Philip van Aerssen te hangen, maar laat mij al snel weer wegdrukken. In het peloton vind ik eigenlijk ook niet echt lekker uitrusten. Ergens rond 15 rondjes-te-gaan zie ik dat het groepje ontsnappers dat inmiddels meer dan een half ronde voorsprong heeft genomen echt gaat samenwerken. Ik trek mijn conclusies en besluit vanuit de bocht buitenom de sprong te wagen. Ik neem snel afstand van het peloton en kom tot minder dan een baan lengte van de kopgroep. Maar kom mijzelf dan een beetje tegen en daarna niet meer echt dichterbij. Zo blijf ik 8-9 rondjes in mijn eentje hangen. Ik probeer lag te blijven en snelheid te maken althans te behouden. Kop omlaag. Niet nadenken. Enige schaatsstijl behouden. Ik wil zo graag mijn rug strekken. Maar ik moet doorstoempen. Pijn is fijn. Het is maar tijdelijk. Vanaf de zijlijn wordt er steeds geroepen dat er nog maar 80meter te overbruggen is, maar iedere ronde zie ik dat die 80meter er nog steeds tussen ligt. Uiteindelijk gaat de kopgroep het peloton inhalen dus wordt het peloton bij 6 rondjes-te-gaan gemeld dat zij moeten gaan afsprinten en dan van het ijs af moeten. Ik heb geen flauw benul van de regels en vraag mij dus een paar rondjes af of ik wel of niet door moet (althans mag). Dat geeft enige dankbare afleiding en ik probeer maar nog wat harder aan te zetten zodat al mijn moeite niet voor niets is geweest. Dat is gelukkig niet het geval, want na een ronde voorsprong te hebben genomen op het peloton valt de kopgroep ietwat stil. Met nog 3 rondjes-te-gaan kom ik dan eindelijk bij de kopgroep aan en moet zo waar remmen om er niet per ongeluk meteen voorbij te gaan. Na een rondje rustig in het kopgroepje te rijden, besluit ik dat ik inmiddels te veel krachten heb verspild en in een sprint kansloos ben. Ik plaats dus in de bocht binnen door een laatste wanhopige versnelling en ga voor een ‘de dood of de gladiolen’ ontsnapping. Ik blijf bijna 2 rondjes voor op de rest. Maar in de laatste bocht word ik natuurlijk gepakt en sprinten 5 jongens langs en over mij heen. Ik word zesde. Geen gladiolen, maar ook niet helemaal dood. Dus het moet volgende keer harder kunnen. Op naar de volgende marathon.

 

Wat: tweede marathon C2 en C3 – Rutger Beekhuis

Wanneer: Woensdag 7 november 2012

Waar: Jaap Edenbaan, Amsterdam

Wie: Bram, Kees, Rutger, Philip, Houke, Robert

Weer: herfst, beetje wind, 10 0C, hoge luchtvochtigheid

Waarom: lekker sporten voor het goede doel en… om te winnen!

 

Bram is bezig met zijn marathoncomeback na een paar jaar hamburgers, hotdogs, coke en budweiser in “The Big Apple”. Daarom stond hij nu pas aan zijn eerste start van het seizoen in de C3. En wat een strijd heeft hij geleverd! Niet zozeer tegen de andere rijders in de baan, maar tegen zichzelf. Hij heeft zijn matige conditie heldhaftig overwonnen. Met een griezelig verbeten grimas stierf hij duizend doden, de pijn in zijn spieren en gebrek aan zuurstof was voor ons toeschouwers akelig voelbaar! Een luid bravo voor zijn doorzettingsvermogen. Dat belooft veel goeds voor over twee weken.

Met het C2 peloton staan we, aangevuld met de C1 mannen en de dames 1, weer met lekker veel zielen als een stel dolle paarden te briesen aan de meet. Skate4Air is goed vertegenwoordigd: Onze “baanchef” Philip houdt het overzicht en hij zorgt ervoor dat kopman Kees in de buurt blijft van de gevaarlijkste man op de baan vanavond: die sterke kerel in het rood-witte pak. Kuitenbijter Rutger weet nog steeds niet goed hoe sterk hij is en krijgt een vrije rol. Hij neemt zich voor om met een “durven te verliezen”-instelling zo ver mogelijk voor in het peloton te finishen. Houke, die deze zomer nog als oersterke diesel op de fiets niet te houden was, heeft wel zijn ijzers, maar blijkbaar zijn goede schaatsbenen nog niet uit het vet gehaald en tekent ervoor om ergens in het peloton te finishen. Robert heeft er met symptomen van springschenen de pest in dat hij binnen tien rondes moet afstappen. Het lijkt erop dat de schildersezel van deze beeldend kunstenaar (aanstormend Amsterdams schildertalent, trouwens) niet op ergonomisch verantwoorde hoogte afgesteld staat, waardoor hij last heeft van de bekende schilderskwaal: “Van Dyck-schenen”. Rogier, last but not least in dit voorstelrondje, is er überhaupt niet. Hij is al de fitste van het stel en moet zo nodig nog sterker worden. Daarom zit hij op Lanzarote, alwaar hij tussen de bedrijven door even een half triatlonnetje aftikt.

Kees houdt zich formidabel aan de afspraken en laat zich precies op het juiste moment door Philip achter “het rode gevaar” aansturen. Dit resulteert in een geslaagde ontsnapping en al snel zet de driekoppige kopgroep het peloton op een ronde. Kees zou Kees niet zijn als hij daar niet OOK al het kopwerk zou doen. Dus hoe gek het ook klinkt: Kopman Kees, die zich eigenlijk zou moeten sparen voor de finale, doet beulswerk voor Rutger, voor in het peloton. Volgende keer draaien we die rollen om, want wie weet zit er dan NOG meer in voor Kees dan de nu al hele knappe 3e plaats. Resultaat: 

Rijder

Positie wedstrijd

Punten wedstrijd

Positie algemeen kl.

Punten algemeen kl

Kees

3

18

3

33

Rutger

7

9

12

9

Philip

14

2

21

2

Houke

22

Robert

Niet gefinisht

Rogier

Niet gestart

Bram (C3)

Niet gefinisht

 

De Waterman Trofee – Philip van Aerssen

Zondagavond 18 november vond de 38e Nico Waterman Trofee plaats op de Jaap Edenbaan in Amsterdam, een jaarlijks hoogtepunt met illustere winnaars als Frits Schalij, Hans Pieterse, Yoeri Lissenberg en vele andere grote namen. Het is een koppelkoers waarbij via een afvalkoers en een puntenkoers kwalificatie plaats vindt voor de Grote, Kleine of Troostfinale. Skate4Air stond dit jaar met 3 koppels op de startlijst, maar helaas moest het koppel Rutger Beekhuis/Robert Vorstman door ziekte van Rutger op het laatste moment afzeggen. Het was dus aan de koppels Rogier Wouters/Houke Boon en Kees Hooft/Philip van Aerssen om de zwartgele eer hoog te houden. Aangezien de Grote Finale doorgaans enkel door landelijke rijders bezet wordt leek bij voorbaat de Kleine Finale het hoogst haalbare.

Rogier Wouters deed een uiterste poging om in de afvalkoers zijn naaste concurrenten van zich af te schudden, maar hij bleek de halve triatlon van Lanzarote nog te veel in de benen te voelen. Hierdoor kwam hij net tekort, waardoor voor het koppel Wouters/Boon slechts een plaats in de Troostfinale was weggelegd. Kees Hooft, die in bloedvorm verkeert, zou zich normaal met twee vingers in de neus voor een plaats in de Kleine Finale moeten kunnen plaatsen. Maar Kees moet dan wel zijn Hooft erbij houden. Terwijl het er net om ging spannen liet Kees zich verrassen en werd zijn nummer door de speaker omgeroepen: “nummer 30 mag de baan verlaten.” Zoals wel vaker is gebeurd, bleek een stopteken voor Kees het sein om gas te geven en zo sleurde hij vervolgens 3 rondes lang met gemak aan de kop van het peloton. Voor spek en bonen. Gelukkig zat hij nog net op de goede kant van de scheidslijn en was een plaats in de Kleine Finale behaald.

De puntenkoers was een formaliteit: de punten worden hier verdeeld tussen de landelijke toppers. Voor Houke en Philip iets te hoog gegrepen, maar een prima gelegenheid om even warm te rijden. En toen ging het echt beginnen…

In de troostfinale reden de koppels 15 rondes in estafettevorm. Rogier en Houke begonnen vol bravoure, maar de wissels bleken nog niet helemaal gesmeerd te lopen. Hierdoor werden een paar kostbare plekken verspeeld en eindigden zij op de 6de plek (30ste in het totale deelnemersveld).

De Kleine Finale ging over 20 rondes. Kees begon in een straf tempo op kop te sleuren. Het ging hard (rondjes 30-31) waardoor het met hoge snelheid in alle drukte lastig was om je partner te vinden en weg te duwen. Een tweetal mindere wissels tussen Philip en Kees zorgde ervoor dat Kees niet mee kon met de beslissende ontsnapping. Uiteindelijk werd er dus gereden om de tweede plaats. De laatste wissel ging perfect en Philip werd hard weggeduwd voor de laatste 2 rondes. Hierdoor zat hij meteen aan kop van de groep en moest de laatste ronde “van kop af” gaan sprinten. Niet ideaal, zeker niet voor een diesel, maar de vaart zat er nog in. Er reed nog 1 man hard langs en op de streep kwam nog iemand langszij. Maar de laatste ronde van 31.4 stemde tevreden en zo konden we in de Skeeve Skaes onze riante bekers ophalen voor de 4de plaats in de Kleine Finale (14de totaal). De spirit zit erin, volgend jaar beter en woensdag nieuwe kansen in de baancompetitie!

 

Marathon C2, wedstrijd nummer 3 – Rogier Wouters

Zie de wind waait door de bomen! Woensdagavond, windkracht 6-7, Sinterklaas in aantocht en alle ingrediënten voor een heerlijk avondje marathon schaatsen. Vol goede moed, bijtijds naar de Jaap Eden baan, met weer een van tevoren uitgestippelde wedstrijdtactiek voor mezelf. Wegens de stevige zuidwester zeker niet voor ronde 15 uit het peloton verschijnen.

Het Skate4Air marathon team was bijna voltallig aanwezig, alleen Robert Vorstman moest verstek laten gaan en Rutger Beekhuis had zich als teamcoach opgeworpen.

Ook in de C3 liet Skate4Air zich zien, met Werner Vervaet en Bram Ledeboer, waarbij Werner in zijn 1e marathonwedstrijd gelijk een mooie 6e plek wist te behalen.

Het startschot van de C2 wedstrijd klonk rond de klok van 22:00, waarna het peloton zich na een loze ronde, in beweging zette voor 35 rondes schaatsen. Al vrij snel probeerden 2 rijders weg te komen, wat ze redelijk leek te lukken. Ondanks dat ik me voorgenomen had minimaal 15 rondes in het peloton te blijven, kwam ik toch op kop te rijden en besloot het gat naar de kopgroep dicht te rijden. Waarom? Geen idee, maar het voelde lekker, en het zorgde er in elk geval voor dat deze jongens geen ronde voorsprong kregen. Mijn tactiek heb ik eigenlijk ook nog nooit vast kunnen houden. Hierna wel snel weer een rustig plekje zien te vinden, bijkomen en afwachten wat er verder ging gebeuren. Kees Hooft, toch wel de kopman van het Skate4Air team, wist ergens een gat te slaan met het peloton en reed, samen met iemand anders, het peloton op een ronde. Ja dat geeft, vermoed ik, een heerlijk gevoel van zelfvertrouwen als je dat kan. Na een ronde of 25 begon het wat onrustiger te worden, en werd er door 4 man met o.a. Robbert van Holstein een klein gat geslagen met de groep. Ook nu dacht ik, en hoopte ik vooral, hier in mee te kunnen gaan. Na 2 rondes de gashendel open zetten om er bij te komen, wat ook zo goed als lukte, bleek dit weer wat teveel energie gekost te hebben. Helaas rij ik ook niet hard genoeg om het peloton af te schudden, dus die kwamen er in volle vaart, met zijn allen, overheen. Met een laatste krachtsinspanning kon ik nog net achter de laatste van het peloton aanhaken. Ondertussen werd er door Kees geprobeerd weg te sprinten van de andere 2 koplopers (die allen een ronde voorsprong hadden), wat helaas niet echt lukte. Tja het verschil moet er zijn: De een probeert te overleven in het peloton, terwijl de ander voor de banketstaaf schaatst. Nog 2 rondes voor het peloton, dus iedereen probeerde zich op de juiste plek te positioneren. Houke en Philip zaten goed en mede met hulp aan de, ondertussen schreeuwende , coach Rutger, vocht iedereen voor zijn marathon punten. Philip werd 10e, Houke 12e en ik wist er uiteindelijk nog een 14 plek (en dus punten) uit te slepen. Kees mocht het vervolgens met zijn 2 andere ontsnappers uitvechten over 3 rondes. Hij wist er een prachtige 2e plek en een heerlijke banketstaaf uit te slepen, waardoor hij nu ook 2e in het klassement staat. Hulde!

12 december mogen we weer, dan als het goed is ook met Rutger erbij. Misschien tijd voor wat team tactics om die 1e plek voor Kees te bemachtigen? Het Skate4Air marathon team schaatst er lekker op los en laat zich uitgebreid zien!

 

 

Over Jaap van der Spek 0 Artikelen
Vanaf 1972 op de ijsbaan te vinden. Eerst als wedstrijdschaatser, daarna 12 jaar als redateur/opmaker van de Op Uw Plaatsen, 10 jaar als trainer op de ZA2 en al weer een behoorlijk poosje als website beheerder. In het dagelijks leven eigenaar van een softwarebedrijf, echtgenoot van Carla en vader van 2 kids, Lisa en Jasper.